De vergaderruimte ruikt niet langer naar verschraalde koffie en beschimmeld tapijt, maar naar de geurstokjes van de Action op mijn eigen dressoir en de doordringende geur van gebakken ei die zich vanuit mijn keuken naar de woonkamer verspreidt. Kortom: sinds een paar weken is ook mijn, blijkbaar multifunctionele, woonkamer mijn vergaderruimte geworden. Voornamelijk brengt dat oervervelende nadelen met zich mee. Mijn twee katten, die overigens pertinent weigeren zich iets van de virusremmende maatregelen aan te trekken, trippelen ongegeneerd voor de camera langs en tonen hun poezelige kattenkontjes aan al mijn collega’s als ze mij een kopje geven. In de keuken spat een stuk servies, een mok of een bord, in honderdduizend stukken uiteen. De buren maken zo luidruchtig ruzie dat mijn collega’s denken dat ik ze, buiksprekend, uitscheld. Ik ben overigens niet de enige die worstelt met de onafgebroken stroom van vergaderverstoorders.