Verwacht het onverwachte

Ik zal eerlijk zijn. Met Office á la Carte had ik reeds kortgesloten dat deze nieuwe blog het thema ‘kantoortuinen’ zou dragen. Grote werkplekken waarin veel medewerkers, zonder scheidende wanden, zorgen dat ze hun boterhammetjes kunnen blijven smeren. Als kleine knipoog naar wat toen soms nog giechelend tussen aanhalingstekens ‘de coronacrisis’ werd genoemd, had ik bedacht dat ik een grappige kwinkslag kon maken door erop te wijzen dat medewerkers in kantoortuinen logischerwijs tot 62% vaker ziek zijn dan medewerkers in reguliere kantooromgevingen, waardoor ik aansluiting kon zoeken bij de actualiteit. Een eerste opzet voor de blog was al af. De kantoortuin als een concentratieverspillende griepjungle of als een trommelvliesverscheurende productiviteitsremmer: zelfs alle sappige beeldspraak lag al klaar.

Maar de actualiteit haalde me in. Een blog schrijven over ziekmakende kantoortuinen terwijl diezelfde kantoren, evenals ongeveer alle andere, inmiddels postapocalyptisch leeg zijn, zou getuigen van een domme naïviteit waar ik niet mee geassocieerd wil worden. Net als de kern van het docentenbestaan is de hoofdzaak van het schrijversberoep dat je het onverwachte moet verwachten, en dus kon ik niet anders dan alles wat ik reeds op het digitale papier getikt had, te wissen en opnieuw te beginnen.

Ik heb besloten dat wat ik zou kunnen doen (een al dan niet humoristische blog construeren waarin ik in vrolijke taal al het positieve uit de heikele situatie probeer te extraheren), niet te doen. Steeds minder zijn het tijden voor misplaatste opgewektheid. Het is tijd voor rauw realisme. Voor nu rest mij om die reden weinig dan alle lezers van deze blog veel sterkte en wijsheid toe te wensen, en te hopen dat we in de volgende blog met een glimlach kunnen terugkijken op deze malle, malle tijd.